بررسی تأثیر آموزش به روش یادگیری بر اساس حل مشکل و سخنرانی بر یادگیری، نگرش و عملکرد دانشجویان کارشناسی پرستاری

چکیده: زمینه و هدف: یادگیری بر اساس حل مشکل باعث روشن نمودن لغات و مفاهیم، تعریف مفاهیم، تجزیه و تحلیل مشکل، فراهم آوردن یک روش سیستماتیک جهت توصیف موقعیت در طی فرآیند تجزیه و تحلیل، تعیین اهداف یادگیری، بدست آوردن دانش بیشتر با توجه به نیازهای یادگیری و ترکیب دانش جدید با راه حل ها می شود. با توجه به پیشرفت علم پرستاری در دنیا و اهمیت ارتقاء آموزش پرستاری با استفاده از روش های جدید آموزشی، این پژوهش به منظور تعیین تأثیر آموزش به روش یادگیری بر اساس حل مشکل و سخنرانی بر رفتار، نگرش و یادگیری دانشجویان کارشناسی پرستاری انجام گرفته است. روش بررسی: در یک مطالعه نیمه تجربی 40 نفر از دانشجویان ترم چهار پرستاری دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد که در حال گذراندن درس داخلی، جراحی 2 بودند بصورت نمونه گیری آسان انتخاب و سپس به صورت تصادفی به دو گروه 20 نفره مورد و شاهد تقسیم شدند. در گروه مورد از شیوه یادگیری بر اساس حل مشکل و در گروه شاهد از روش سنتی (سخنرانی) جهت تدریس استفاده شد. در پایان دوره داده ها با استفاده از پرسشنامه های بررسی نگرش، بررسی رفتار و بررسی یادگیری دانشجویان گردآوری و جهت تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون tو من ویتنی استفاده شد. یافته ها: اکثریت واحدهای مورد پژوهش مؤنث (95%) و مجرد (95%) بودند. میانگین سنی دانشجویان در هر دو گروه 1±4/22 سال بود. از نظر سن، جنس و معدل سه نیم سال قبلی تفاوتی در دو گروه دیده نشد. بر اساس نتایج این مطالعه میانگین کل یادگیری در گروه مورد و شاهد به ترتیب 8/6±45/68 و 8/9±98/44، میانگین نحوه نگرش در گروه مورد و شاهد به ترتیب 21/±3/123 و 8±8/96 و همچنین میانگین نمره عملکرد در گروه مورد 5/2±5/69 و در گروه شاهد 1/3±63 به دست آمد (001/0p<). نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه فوق، آموزش به روش یادگیری بر اساس حل مشکل تأثیر بیشتری بر رفتار، نگرش و یادگیری نسبت به روش سخنرانی دارد و مدرسان و سیاست گذاران آموزشی می توانند از نتایج این پژوهش جهت انتخاب روشهای نوین تدریس و یا ادغام این روشها بر حسب موقعیت استفاده نمایند.